A Letter to Dad

101210
11:28 pm

Hi Papa! Sounds weird right? You maybe thinking what the hell in the world is going on right now for me to write you a letter. Well, I just wanna let you know that I got inspired with Old Harry Wright. He’s the main character in the novel that I was reading early this morning when you asked me to dropped in your place to get my baon.
At the back of that book, it says “this book is must read for the whole family.” I know that you’re not a bookworm that’s why I will share you the best line that suits you..

But before anything line, I want to confess something.

I don’t know when was the first time I called you “Papa”. I’m curious if I just dropped a single word or I repeated the word as if a bouncing ball.. what was your reaction when you heard that? Did you sobbed because of happiness? Lol

I am also wondering when did you hold my hand when you were teaching me how to walk. Was I wearing pink slippers or shoes with a teddy bear strap? Did you ran out through me as I walk worrying what was happened with me, crying? Then you found out that I got my knees bruised?

Sorry if I have lots of questions. I don’t know those things because you never told me. I’m pondering what is your facial reaction right now.. but I don’t wanna think about it.

You’re really my father. Not just because we have the same blood running in our veins and we are holding the same surname. We’re simply the same because we’re both inexpressive. For almost living 18 years with you, the wall between us becomes taller and thicker. I’m afraid that we couldn’t see and hear our voices as time goes by.

I don’t wanna make a move to say or ask certain things. I used to stuck myself with a book or a pen, and I don’t have the courage to ask because I find it weird and messy..

One more thing, I wanna say I hate you.

I hate you when you made Mama cry, that you were dating that freaky woman who made friends with me for she to get closer with you. when I found out that you guys were having a mutual stuff, I promised that I will never make friends with women twice as my age. Their intentions suck!

I hate you when you always hang-out with your so-called friends and drink until three in the morning. That’s not the right way of showing that you’re friendly, Pa. you’re no longer a teenager for some peer pressure.

I hate you when you always tease my crushes. What’s wrong with you Pa? Those guys look damn good unlike your exes who… no comment.
Well then, I wanna give my thanks..

Thanks for bring so patient. Unlike mama, you do not grabbed a stick or broom to hit me when I commit mistakes.. you have always been my companion in the family. You’re friends are lucky because they got a good comrade like you.

Thanks for not smoking. We both hate the smell and it really sucks, right? At least we don’t have lungs to worry. But watch out your liver, Pa. you don’t smoke but you often drink.that will burn your liver.

Thanks for telling me your old-times. Though I have heard them so many times, I really learn a lot from your stories.

Thanks for sending us to school. You’re right. A person is unfulfilled with his life without education.

Thank you because you loved Mama. Without the two of you, nobody will write this letter.

I’m sorry for having a daughter who does not know how to listen and ignores everything in her surroundings. I just wanna let you know that she loves you so much. She feels sorry ‘cause she has no courage to say this things to you directly. You might think that she’s coward, but then she doesn’t loose courage to love and respect you.

Wait, you know that you’re the most important guy in my life right now. But when the time came that my prince pick me up and bring me to his castle, please don’t be jealous. He’ll be the first and you’ll be the second. I’m sorry but I hope you understand.

Finally, I thank God because he gave me a nice father (be contented with the word that I used—nice.) Unlike others who don’t have fathers or have fathers but they are not fathers at all, I’m really lucky.
Enough for now. I hope you’ll read this soon.
I will be writing you back. Take care of yourself.

Your eldest,
Charnnie
P.S. please don’t lessen my allowance for saying I hate you… :)
101310
12:43 AM

Mixed Up with Me

I am not a flower
But the scent of the flower
I am not a tree
But the shadow of a tree
I am not the sun
But the rays of the sun
I am not the moon
But the light of the moon
I am not a story
but the topic of the story
I am not a pen
But the ink of the pen
I am not somebody
But can be somebody
I am not your heart
But the beat of your heart
I am not God's daughter
But one of His followers.

:)

Minsa’y may isang kwintas

Hindi naman ako papansin. Mahilig lang akong makipag-ugnayan sa ibang tao. Sa dinarami-rami ng tao sa mundong ginagalawan ko, higit na matagumpay ang sinasabi kong ugnayan. Kung mas marami kang wikang alam, mas malamang marami kang makakahalubilo.

Wika na ang naging buhay ko. Pinag-aaralan ko ang iba’t ibang wika, dahil na rin sa kagustuhan kong maikot ang iba’t ibang panig mundo. Nais ko ring silipin ang samu’t saring kultura mayroon ang iba’t ibang tao sa bawat bansa. Nkatutuwang isiping (kahit ginagawa ko na..) ang wika ang nagiging tulay ng pagkakaugnay-ugnay ng bawat nilalang.

Ngunit siyempre, kailangan ko munang paikutin ang ang iyong dila, magmemorya ng higit pa sa bilang n gating alpabeto, isulat tapos isalita. Ganayn ang trabaho ko.

Nagsimula akong magka-interes mag-aral ng ibang wika dahil na rin sa impluwensya ng mga anime at mga telenobelang inaangkat sa iba’t ibang bansa na halos bumida sa rating ng mga istasyon ng telebisyon. At sa bawat eksena ng mag ito’y nangangarap ako na ako ang bida!

Ayun na nga at nagdesisyon akong mag-aral, sunod ay matuto. Hinasa ko ang aking sarili at sa kabutihang palad ay naging maganda naman ang kinalabasan ng lahat.

Naghanap ako ng part-time job habang nagsusunog ng kilay. Natanggap ako sa isang English school para sa mag koreano. Halos hindi na rin mabilang ang mag naging estudyante ko. May mga ka-edad ko lang, mayroong mas bata, at mayroon din naming mga matatanda. Hindi sa pagmamayabang, in-demand ang lola mo sa kanila. Syempre, mas madaling makipag-usap dahil alam mo ang kanilang wika.

Katulad ng ibang mga istorya, mayroon din akong “Isang araw..”

Isang araw (kung gusto mo gawin mo pang dalawa para masaya ), inirekomenda ako ng boss namin sa isang bigtime na koreanong estudyante. Isa siyang CEO mula sa isang malaking talent agency sa Korea. Pumunta siya dito sa Pilipinas para sa kanyang mga negosasyon. Dahil sa baluktot ang dila nito sa wikang Ingles, naghanap siya ng interpreter. At ako ang mapalad na napili.

Ayun na nga. Ako ang naging tulay ng kanilang kompanya sa mga business matters niya ditto sa Plipinas. NApuno din ang wallet ko. Bongga! Tuwang-tuwa ang nanay ko kapag umuuwi akong may pera. Syempre may pambayad utang na kami. Nakasasawa kasi yung mga naka-motor na naniningil sa bahay tuwing umaga. Hays.

Ito ang malupit! Nag-dinner kami kasama ang kanyang mga alalay sa isang bonggang kainan sa Makati.

“it seems that you’re done with your business here Sir, when will you go back to Korea?”, tanong ko.

“Maybe after next two days. By the way, I have something for you.”, sagot ng ginoo.

“What is it?”

“Do you want to go to Korea? Our artists are now big hits here in Asia, it seems they need to learn English and other languages. They need you.”

“Yeah. That would be definitely great! I have always wanted to go there!”, mabilis kong sagot.

“Pretty cool! We will wait for you there. Just arrange your papers and I will settle everything there!”

Matapos ang ilang pag-aayos ng aking mga papeles, nagpunta na rin ako ng Korea. Malamig na bansa ito. Parang halos limang beses sa isang araw akong dapat kumain ng mainit na lugaw o noodles para mainitan.

Pero ayos lang din naman. Kasi sa unang pagkakataon, nakaranas ako ng winter. Ang sarap maglaro sa snow at makipagbatuhan nito. Sana nga lang ay mayroon nito sa Pilipinas.

Matapos ang isang linggong paglalakbay, kailangan ko ng asikasuhin ang aking trabaho. Kailangan ko ng i-meet ang mga Koreanong artista na aking tuturuan ng Ingles.

Dahil dito, nagsagawa si boss ng isang dinner slash meeting para ipakilala ako sa kanila.

Hindi ako palaayos na babae. Ngunit nung gabing iyon, kailangan ko ng isang make-over. Bongga talaga. Ni hindi ko nga nakilala ang aking sarili matapos ang make-over na iyon. Hays…

Habang naglalakad mula sa pasilyo, kinakabahan na talaga ako. Hindi dahil sa taong haharapin ko. Iyon ay dahil sa suot kong 3 inches na heels. Hindi na nga ako sanay nagkolorete sa mukha, heels pa kaya. Pero nakakatuwa rin naman. Bakit? Pakiramdam ko naglalakad ako sa catwalk. Ang ambience kasi ng lugar ay tunay na pang-mayaman. Naisip ko tuloy, di ako dapat nandito.

Bago ako pumasok sa loob, huminto muna ako sa tapat ng pinto. Huminga ng malalim at tsaka bumulong ng, “Naku po God! Gabayan niyo po ako. Ngayon lang ako kinabahan ng ganito. Sana naman po ay maging maayos ang lahat.”

Binuksan ko ang pinto. Lahat ay abalang nagkwe-kwentuhan. May mga kumakain na. May naghaharutan. May seryosong tinitingnan ang mensahe sa kanyang cellphone. Mayroon din naming nag-aayos ng buhok. Maingay ang kwarto.

Ngunit lahat ay mapahinto sa aking pagpasok. Ang lahat ng tingin ay nasa akin.

Napalunok ako.

Tumayo ang boss at ipinakilala ako sa lahat.

“Guys, I want you to meet her, she’s Cha Hyun Jae. She’ll be your official interpreter ”, pakilala niya.

Lahat naman ay ginawa ang tradisyunal nilang pagyuko bilang pagbait. Ang iba ay nakipag-kamayan, ang iba nama’y ngumiti.

Nakikain na rin ako sa kanila. Honestly speaking, first time kong kumain ng ganoong ka-bongang kasarap na dinner, pero di ko magawang damihan ang pagkain kasi naman nakakahiya sa kanila. Baka sabihin pa nilang naging interpreter nila ako para makakain lang ng ganun kasarap at ganun kamahal. Hahaha.

Pamaya-maya, mayroong isang matangkad na lalaking pumasok, nakaitim at may ka-gwapuhan. Umupo siya malapit kay boss.

Ipinakilala naman ako ng boss sa kanya.

“Hey dude! Meet our company’s interpreter. She’s Cha Hyun Jae.”

“yes, I know her. I saw her before she entered here. I bet she’s religious.”, sabi ng matangkad na lalaki.

“How do you say so? ” tanong ni boss.

“I need to go.” Sabi niya. Tsaka nag-iwan ng nakalolokong ngiti.

“teka, kung ganon..” sabi ko sa wikang Filipino.

“What does that mean?” tanong ni boss.

“It means, take care.”

“okay. Eat more.”

Di ko akalaing nakita niya akong nagdadasal bago ako pumasok ng pinto. Ganun ba kalakas yung bulong ko? Napaisip tuloy ako. Wala naman akong dapat ikahiya sa pagdarasal. Ang bumbagabag lang naman sa akin ay ang reaksyon niyang iyon. Parang natutuwa pa siya sa itsura ko di habang nagdadasal, kundi nung nagulat ako sa sinabi niya. Hays. Di naman siya gannon ka big deal. Ang akin lang, kung anong sinabi ko sa Diyos, Diyos lang ang dapat makaalam. Pero kasalanan ko din naman..pambihira.

Ayun. Natapos rin ang kainan at kwentuhan. Pakiramdam ko ay nasa hot seat ako dahill sa dami ng mga tanong nila. Masaya rin naman.

Bumalik na ako sa condominium na tinitirhan ko. Pagdating doon, naligo ako at uminom ng kape. Masyadong nagging abala ang araw kong iyon. Nagmuni-muni muna ako bago matulog.

Kinabukasan, nagising ako sa tawag ni boss. Pinapupunta niya ako sa opisina para sa ilang business matters.

Matapos mag-asikaso, tumungo na rin ako kaagad doon.

Pumasok ako sa opisina ni boss. Wala pa siya roon. Ang kanyang sekretarya ang nagpapasok sa akin at sinabing hintayin ko na alng daw siya roon.

Pamaya-maya’y may kumatok sa pinto. Akala ko ang boss na iyon. Tumayo ako kaagad upang bumati ngunit…

Dumating ang matangkad na lalaki.

“Where’s boss?” tanong niya.

“I don’t know.”

“Did you close your eyes and pray before you go inside?” patanong na habang natatawa.

“I do that stuff whenever I’m nervous”, m asungit kong sagot.

“I see. It seems that you’re comfortable with him right now.”

“Obviously. He’s like my second father. We have done few businesses when he was in Manila. He’s really a good person. You’re lucky to have him as your boss.”

“yes. But I doubt if he’s lucky to have you.”

“What did you say?”

“What do you think?” pilosopong sagot niya.

Tulad nung huli naming pagkikita, umalis siya kaagad at nag-iwan ng nakalolokong ngiti.

Aba talaga naman. Anong gusto niyang palabasin? May paglkamayabang angtalent na iyon ni boss! Grabe. Tuwing magkikita kami, parang lagi na lang niya akong iniinis. Naku. Pasalamat siya at nandyan si boss. Kung hindi lang siya talent noon, hay baka kung na nang nagawa ko sa kanya.

Ilang minute na rin ang nakalipas ng dumating si boss.

“How are you Hyun Jae?”

“Just fine. So what are we gonna talk about right now boss?”

“Okay. You will be starting your job tomorrow. ”

“Really? That would e nice! ”

“Yes. You will be going with us in Thailand to interpret.”

“With whom?’

“With Lee Jang Seok.”

“Lee Jang Seok? I guess I haven’t meet him.”

“No. you already met him. Remember the guy who said that you’re a religious one last night? That’s him!”, masayang sagot niya.

“What?!”, gulat na sagot ko.

“Yes. It’s quite hard to talk with this man, but I know you can get through along. I know your personality.”

“I don’t think my personality will work on him Sir.”

“Don’t be like that. You can do that.”

Naku. Wala rin akong nagawa. Trabaho iyon eh.

Kinuha ni boss ang passport ko para sa visa, at ilang oras lang ay nag-impake na ako para sa mga dadalhin kong gamit. Natulog ako ng di gaanong mapayapa ng gabibg iyon at nag-isip ako kung magiging maayos ba ang lahat. At katulad ng lagi kong ginagawa, ang dasal ko’y sana nga.

Nagtungo na kami sa paliparan. Nang pasakay na kami ng eroplano, nakita ko ang matangkad na lalaki na nakasimangot.

“What’s wrong with him?”, tanong ko kay boss?

“He just woke up this morning bad. He may had a nightmare”, biro ni boss.

“Yeah. I think so.”

“Common! Lets go!”

Sumakay na ako ng eroplano. Tuwang-tuwa ako dahil nasa tabing bintana ako. Pero naputola ng kaligayahan kong iyon dahil katabi ko ang mayabang na lalaki.

“You can’t get rid of smiling. What’s up with sitting on a plane near the window?”

“to see the places that I’m not sure if I gonna see them all again.”

Tumahimik na alng siya at ipinikit nag mga mata, habang nakikinig sa kanyang ipod.

Halos isa’t kalahating oras lang ang naging biyahe namin. Pagdating doon, sinalubong kami ng di mabilang na mga fans niya. Lahat halos ikamamatay ang kilig matapos Makita nag mukha niya.

Grabe. Artista nga siya. Kanina lang ay parang daig pa niya ng itsura n umay na nayayamot kapag tinataguan ng sinisingil o may utang na pahulugang pera. Ngayon, nakangiti na siya. Sabagay, ang pag-arte ang kanyang ikinabubuhay. Wala na akong pakialam doon.

Ayun. Pagdating naming sahotel an aming tinutuluyan, nagkaroon na naman ako ng make-over. Pakiramdam ko kapag may make-up ako, iban tao ako. At di ko alam kung bakit.

Pagkatapos ng palit-buhay na make-over, nagtungo na kami sa press conference. Feeling ko artista ako. Katabi ko ang mayabang na lalaki, na akala mo ay santo kung ngumiti at mag-project sa camera. Pero kailangan ko iyong pagtiisan, dahil iyon ay trabaho.

Nagpatuloy ang mga tanong ng press. Nakakapagod din naming nag-transalate ng tanong, lalo na kung lam mo naman ang isasagot niya, o kaya mong sagutin ang lahat ng iyon. Ialng oras din ang tinagal ng presscon, at sobrang nakakapagod ang umupo at sumagaot ng ganun katagal sa kanilang mga tanong.

Nakahinga lang ako ng maluwag ng matapos ang presscon, dahil gutom na rin ako.

Ayun, kinabukasan, ginanap na ang kanyang fan meeting. Ganun pa rin ang ginawa ko. ang umupo at sumagot sa mga tanong. Sobrang naloloka ako sa trabaho ko. Pero ayos lang din naman, worth it naman pagdating sa kita. J

Nagkaroon kami ng tour sa Thailand. Grabe, madami rin ang magagandang lugar sa kanila. Pero mas madami sa Pilipinas. Marami rina ng masasarap na pagkain. Sa katunayan, kapag nasa Thailand ka, para ka alng nasa Pilipinas. Halos hawig ksi ang mga mukaha ng mga Thai sa mga Pinoy. Kayumanggi din ang kulay nila. Saktuhan lang.

At habang naglalakbay kami, unti-unti kong nakikilala ang pagkatao ng mayabang na lalaki. Ang tingin ko sa taong ito, batay na rin sa aking obserbasyon, ay ang taong may dalawang pagkatao. Una, ang kanyang pagiging artista, at ang pangalawa, ang kanyang pagiging suplado na minsan naman ay mabait. Siguro nag’y medyo mahirap siyang timplahin, tulad rin ng sinabi ng kanyang boss. At tulad rin ng ibang istorya, medyo trip ko na ang taong iyon.

Ayun at nagkaka-usap na rin kami ng matino. At minsan na lang niya ako bigyan ng nakalolokong ngiti. Sana nga ay lagi siyang ganoon at lagi kaming ganoon. Nakakaloka. Pero bakit parang tuwang-tuwa ako?

Matapos ang isang linggo saThailand, bumalik na kami sa korea. Nakatutuwang iba na ang bonding naming ng bumalik kami doon. Napansin yun ng lahat. Nagulat sila at magaling ng mag-tagalog ang lalaking iyon. Hahaha. Nagpaturo kasi siya sa akin ng basic.

Isang araw ulit, tumawag ang nanay ko mula saPilipinas para sa isang emergency. Nagpaalam ako sa aming boss at sinabi ko sa kanyang mukhang malao na akong makabalik.

Tinanggap ng boss naming ang paalam ko. Nakalulngkot na aalis ako ng Korea ng dahil sa hindi magandang dahilan. Mabuti na alng talaga at mabait siya. Sabi niya, welcome pa rin naman daaw ako sa kompanya kahit na anong oras ko gustong bumalik.

Isang gabi bago ako umalis, napagpasyahan kong maglakad-lakad na muna. Ayun at magmuni-muni ako. Suot ko ang hand gloves at makapal na damit. Malamig kasi doon at malapit na daw bumagsak ang snow sabi sa balita sa telebisyon.

May hawak akong camera at hangga’t maaari ay magpi-picture ako ng magpi-picture para may remembrance ako sa pag-uwi ko sa Pilipinas. Masyado nang malamig.

Naglalakad ako habang tinitingnan ang mag larawan na kinunan ko ng biglang, natisod ako sa paglakad. Muntik na akong masugatan, buti na lamang ay may lalaking nakasalo sa akin.

“Hindi ka ba marunong mag-ingat?”

Aba! Ang mayabang na lalaki pala!

“You can speak Filipino?”

“Oo. Di ba’t tinuruan mo ako?”

“oo nga pala.”

“Gabi na. Bakit nandito ka pa sa lansangan?” pautal niyang tanong.

“Gusto ko lang kumuha ng remembrance. Mag-picture.”

Dinala niya ako sa Namsan tower. Isang lugar na lagging pinagde-date ng mga may nobyo at nobya.

Lubos ang aking nagging pagtataka.

“why are we here?”

“Ayaw mo?”

“you know what? Whenever I hear you speaking Filipino, I feel different.”

“Don’t worry anything. Just feel the night.”

Pamaya-maya ay tila nagkakatuwaan ang mga tao.

“Look! There’s a snow!” tuwa kong sinabi.

“Yeah.” Sagot niya.

Tumalon ako sa tuwa. Tinaas ko ang dalawa kng palad habang tuwang-tuwang pinagmamasdang bumabagsak ito sa akin.

“It’s really beautiful.”

“Is it your first time to see a snow?”

“Yes, it is. There’s no snow in the Philippines.’

“Oh I see. You’re the only person I saw very happy with a snow.”

Nag-usap kami buong gabi. Kumain ng noodles para mainitan ang aming mga kalamnan. Umakyat din kami sa Namsan Tower. At ng nandon kami sa itaas, nag-star gazing kami.

Sandaling naputo l ang katahimikan.

“Will you comeback?” seryoso niyang tanong.

“I don’t know. I’m not sure.”

“I’m looking forward to see you again.”

“do you really mean that?”

“Yes. When I say a thing, I mean it “

“Why is it every time I talk to you, you seemed different?” dugtong niya.

“I have been always different.”

“Yeah. Totally different.”

Sandaling namayani ang katahimikan..

Lumalalim na ang gabi at pareho kaming nakatingala sa mga bituin sa langit.

“I wanna go home. I have to pack my things up.”

“Before you go, Can I ask you something?”

“Yes?”

“in case that you will be back, who would be the first person you will look for?”

Lumunok muna ako bago sumagot. At nag-iba ng direksyon ng tingin.

“Ikaw.”

“’What?’ tanong niya.

“a taxi driver of course. I don’t just wanna stay in the airport.”

“Yeah, I think so.”

“Lets go.” wika ko.

“Wait. Close your eyes before you go.”

“Why?”

“Just close your eyes and when I count three, open it.”

“Okay.“

Pinikit ko na ang aking mga mata.

1..2..3..

“What’s this?” tanong ko.

“A necklace.”

“this one is for you.”

“Really?”

“Yes.”

Tiningnan ko ang kwintas na may singsing bilang pendant. Sa loob ay may nakasulat na, “Time can tell.”

“what does that mean?” tanong ko.

“Time can tell.” Sagot niya.

At tsaka siya nagpaalam sa akin ng walang angas at walang nakalolokong ngiti. At sa pagakakataong iyon, wala akong naramdamang inis. Umuwi ako ng walang patid ang ngiti. J

my poems in retorika.

magkaiba

ni: Charnnie Dacumos

nag-aral ka sa maynila

pang-aral mo'y nakalulula

damit mo'y mamahalin

pambili na ng makakain.

lagi kang naka-kotse

terno ang iyong damit

kasama ang iyong kalupi

sa kamay ay nakaipit

pagdating naman sa klase

ang alam mo'y matulog

daig mo pa ang nagtratrabaho

yun pala'y puyat sa kalalaro

buti pa ang isang ito

sa umaga ay kumakayod

sa gabi ay nag-aaral

kay inay ay nagbibigay pa ng sahod

buhay tambay

ni: Charnnie Dacumos

maghapong nakatanghod

akala mo'y pagod

akala mo'y bulok

andoon sa isang sulok

sa umaga ay kakain

sa tanghali'y matutulog

sa hapo'y maglalaro

tila isang palalo

kapag may di nakuhang bagay

magpapakalunod sa tagay

kapag lasing na lasing na

tsaka maghahamon ng away

koleksyon mo'y mga babae

na tila tumutulo pa ang laway

kapag inabot ng isang gabi

lagot ka sa kanyang tatay

hanggang kailan ka ganyan?

ikaw ay nakasasawa

ikaw nga ay malaya

wala namang kwenta.

sakim

ni: Charnnie Dacumos

hiling ko'y kotse,

ngunit di ko makuha

hiling ko'y pera

di mo maibigay

hiling ko'y pagkain

iyo namang kinain

akin na lang ang tinapay

binigay mo pa sa tambay

pahingi ng kumot

kahit parang supot

pahingi ng kulambo

madaming lamok

ngayo'y iyong panahon

ubos-ubos sa biyaya

bukas nama'y nakatunganga

ikaw kasi'y madaya.

poot ng lait

isinulat ni:

Charnnie Dacumos

kawangis ng iyong mukha

ang iyong pananalita

akala mo'y napakagandang nilalang

kung makapanglait ay walang kulang.

hugis ng iba iyong nakikita

muka mo nama'y mukang paminta

kapag may maputi siyang lalapitan

tsaka sasabihing dinaan sa glutathione

pagkakamali niya'y sayo'y walang ligtas

ngunit ang iyo, di mo ba nakikita?

kung antu-santuhan man ang pag-uusapan

tiyak kong ikaw ang talunan.

wala pa namang alas-kwatro,

hindi pa huli ang lahat kaibigan

magandang pananalita at gawi

kailangan mong pag-aralan

mahirap na baka kinabukasan

maisasalamin sayo ang lahat ng iyong panglalait

na walng idudulot

kundi ang pait.

Awitin ng Batang Antukin

kasalukuyan kong binabagtas

ang solitaryong may kalatas

ng marinig ko ang tugtugin

sa piyano ng batang antukin.

sa bawat galaw ng kanyang mga kamay

tumitibok ang puso ko

ng walang humpay

pati ang notang sumasabay

sa saliw ng kanyang awitin

narinig ko ang mga salita

ng batang antuking salat

na may kayumangging balat

hiniling ko sa mga oras na iyon

na pahabain pa ang pagkakataon

upang marinig ko ang saloobin

ng tumutugtog na batang antukin.

isinulat ni:

Charnnie Dacumos

*they are super waley right? i wish to learn more writing Filipino poems.

Top of Form

Bottom of Form

Top of Form

Bottom of Form

Aral ng Hostage

Kasalukuyan pa ring maingay sa buong mundo ang Pilipinas dahil sa nangyaring hostage sa Maynila noong makalawang araw. At ngayon, nagdulot ito ng panibagong masamang imahe sa boung kapuluan at sa mga kayumangging naninirahan dito.

Wala namang may ginusto sa pangyayari kundi si kamatayan. Gayunpaman, naniniwala akong hindi natin dapa sisihin ang sinuman kahit si Mendoza dahil ano pang magagawa ng mga paninisi kung patay na ang sinisisi? Nakita natin ang mali ni Mendoza, ng pulisya, media at maging ang mga usisero. Ngunit isang bagay ang hindi natin nakikita. Ang pag-unawa at pagpapatawad.

Sa nangyaring ito, kung may isang bagay akong ikinatutuwa, iyon ay ang iniwang aral nito sa atin. Alam nating hindi iyon ganoon kadali,lalo na't nagdulot ito ng kahihiyan at kamatayan. Wala tayong mapapala sa sisihan at galit kundi panibagong hidwaan at maaaring panibagong dahas (huwag naman sana).

Masakit mang isipin, minsan lang umingay ang bansa sa buong mundo ngunit sa ganitong sitwasyon pa. Hindi ganoon kadaling makalimot, ngunit may paraan para makalimot at bumangon. May dahilan ang Diyos kung bakit nangyayari ang lahat ng ito.

Kung mayroon mang hakbanging dapat gawin ang lahat, ito ay ang mga sumusunod:

-Tigilan na ang pagpuna ng pagkakamali ng lahat

-Pag-unawa

-Pagpapatawad

-Pagdarasal

Hindi dapat nating sabihing "ipasasakamay na lang natin ang lahat ng ito sa Diyos". Ano ang panghahawakan ng Diyos kung wala tayong magandang hakbanging gagawin?

Ikaw? Ano g hakbangin ang iyong gagawin?

Charnnie Dacumos

Spread the K-pop Virus!

The loud crow of the rooster early in the morning starts my day so bad, it always wake me up before sunset. And for someone like me that has insomia, it’s really nerve-cracking.

It is the same with the loud shifting gears of a car engine, the old black train passing on a tiring city with lots of dust and smoke. I always leave the city glancing back with annoyance that I know everyone undertands. I always think that the fanatics of K-pop are crazy and has no nationalism. It’s the same with leaving their own culture and music, and I found that bad.

The bad stuffs that I mentioned were my description of the first feeling that I felt when I heard for the first time the Korean Pop (K-pop) music.

Before, if there’s anything that I love about Korean entertainment, that would be the Korean dramas (K-drama). Explicitly saying, K-dramas gave me new taste of life’s stories. It’s totally different with the genres/story lines of Filipino dramas.

But until now I could not thought that I those beliefs and annoyances would be deleted by a cute guy . Like what I said, that was before.

There was a korean drama series aired in the Philippines and I can’t go to sleep if I missed to watch it. Suddenly, I saw the cameo performance of a young, angelic guy that gave me a humble attention. I searched the net and found out that he’s Kim Ki Bum. Whlie browsing, I gnashed my teeth when I read that he’s a member of the koren boy group named Super Junior. What the hell? He’s a K-pop artist, but his really cute. I can’t do anything about it.

As I go on searching, I don’t know what magic was casted on me. I began to watch his group’s performances and I found them nice. It’s not just because of Kim Ki Bum. It’s simply because, it’s good.

Days goes by, I cannot help but repeat watching Super Junior performances. I even watched their funny series “Super Junior Full House” and after watching their series, I said, “Those guys are just people. They don’t just sing and dance. They also laugh and cry.”

I started to meet K-pop fanatics and upon scrutinizing them, their addiction is beyond my expectation. They always say that K-pop is their life, and they can’t live without it. On that day, I asked myself, “Could be like them?”

The answer to that question was easily answered. I get more attached with Super Junior, followed by DBSK, SS501, 2pm, Shinee, SNSD and others. And I felt glad when Sandara Park debuted as a K-pop artist in the group 2NE1 an I wished that I could be like her.

I got to know them all through the internet. Thanks to this technology. I started to join related activities like album launching, gatherings and concerts. I also spend money to buy their albums, posters, and other memorabilias. My day would not be complete without browsing the internet just to know the latest updates about them.

One more thing, most of the korean artist cannot speak English, and I found it hard to understand their language. That made me strive to study Hangul. So that I don’t need subtitles anymore.

And now,whenever I encounter Anti K-pop people that questions my new addiction, all that I can say is, “I was like you before. But you’ll never know until you try.”

I saw the new sun and sky when I breathe the korean air-waves. Now I think that I’m destined to be a K-pop fan and I’m proud to say that I am.

I wonder how destiny did to keenly made me like this, soimpossibly far from I ought to be. Well, thanks for that.

I will end this passage with my new goal.

Spread the K-pop Virus!